Άγρια Βουνά

H μέρα μέθυσε από την ζέστη του Ιουνίου η νύχτα βαριά και ασκέπαστη ξετυλίγεται προς τ άστρα, υποψία δροσερού αέρα απ το παράθυρο εξ ανατολής , καταστέλλεται από θερμόαιμα τσιμέντα που τα πατώ με γυμνές πατούσες. Οι παντόφλες μου πλέουν μόνες τους στο δωμάτιο το καρπούζι κολοκύθι μάπα η ντομάτα αγγούρι πράσινο το πεπρωμένον φαγωθεί αδύνατον η αισχρότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ταραχή που ενοχλεί τούς αμύητους Τα σκυλιά ουρλιάζουν με την υποψία άσπρης γατούλας που πέρασε. Το φεγγάρι θα βγει σε λίγο το καθυστερούν οι κολόνες με τα καλώδια και οι κεραίες στα βουνά και εμείς οι υπέροχες ψυχούλες το βλέπουμε να ξεγλιστρά πάνω από τα κουτάκια των τσιμεντένιων καβουκιών μας . Θα μας τσακίσει  η άγνοια.

Μία λέξη κύκλωσε την ώρα μια ευχή στήριξε την σιωπή ένα ταξίδι με συνεπήρε στο συναίσθημα ... ήταν οι αγαπημένες στιγμές που διαρκούσαν στην θύμηση μου... μια ακτίνα που μπήκε κρυφά απ το παράθυρο εκείνο το πρωί και έπλεε σε ένα ανεξήγητο ρυθμό  πάνω στο ξεθωριασμένο κεραμιδί τσιμέντο στο σπιτάκι πάνω απ την θάλασσα με την αυλίτσα να κοιτάζει τα όνειρά μας  και τον αγέρα να τα ταξιδεύει στο αρχιπέλαγος του χρόνου που είχα παγώσει στην μνήμη μου. Και όταν έκλειναν τα παλιά ξύλινα πατζούρια που ήταν χιλιοβαμένα σε διάφορους τόνους, γαλάζιου, μπλε και πράσινου, τότε περνούσαν απ όλες τις χαραμάδες,οσμές ,φωνές, που το βράδυ έσβηναν κάτω από τον δυνατό άνεμο που σμίλευε τον χρόνο και άλλαζε τον τόπο με έναν ήχο μακρόσυρτο ,αρχέτυπο, τότε ανάβαμε το κεράκι πάνω στο τραπέζι της κουζίνας με το παλιό τραπεζομάντιλο να δεσπόζει στον χώρο. Ο σοβάς  κρέμεται απ το ταβάνι και ο τοίχος ακουμπάει το σιδερένιο κρεβάτι. Πίσω απ το ψυγείο δεν κοίταξα ποτέ.... αλλά είδα μέσα του ,ότα

Φτάνοντας στο νήμα του ορίζοντα ,  παραδίδεται στο αρχιπέλαγος   της αέναης επιθυμίας   η μοναξιά φουντώνει στα στήθη του το σκοτάδι υπερχείλισε την νύχτα   κάνοντάς τον να μην μπορεί να πάρει ανάσα   ατέλειωτη νύχτα   πυκνό έρεβος που λαχταρά την πρώτη αχτίδα φωτός   αίσθηση μοναξιάς τρύπωσε βαθιά μέσα του   βλέπει όνειρο   μια θάλασσα με υποψία βραχονησίδων στο βάθος   κοιτάζει  τον αγαπημένο του ορίζοντα   αυτή την τέλεια γραμμή που τιθασεύει το μάτι και ταξιδεύει τον νου   αυτό που έψαχνε πάντα το είχε μπροστά του....   κάτι συμβαίνει... προσπαθεί να δει πέρα απ αυτόν   δεν τον ενδιαφέρει πλέον η γραμμή