Το Δωμάτιο

Κάποτε ονειρεύτηκες ότι σε στροβίλιζαν άγνωστες δυνάμεις
στον κενό χώρο ενός σκοτεινού δωματίου.
Με τα χέρια σου ανοικτά περιστρεφόσουν στην δύνη ενός περίεργου φωτός
καμωμένου από χρυσάφι και ασήμι
με λίγα ψήγματα κυανού στις άκρες.
Ήσουν ένα ανήμπορο πλάσμα σε μία κατάσταση απόγνωσης ,
είχες χάσει εντελώς τον έλεγχο τού σώματός σου και ήξερες
ότι από αυτό το δωμάτιο είχες ξαναπεράσει και θα ξαναπερνούσες.
Μέχρι τώρα πετούσες στο όνειρό σου όπου ήθελες ,
τώρα σε πετούσαν όπου ήθελαν.

Δεν θα ξαναπεράσω από αυτό το δωμάτιο ,
- ξέρεις πόσα δωμάτια στην έχουν στημένη φίλε ,λέει ο Ιβάν ο Τρομερός
μέσα από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη αφίσα κοιτώντας με πλάγιο βλέμμα,
- άσε τα δωμάτια να κάνουν την δουλειά τους και προχώρα
όλα είναι στο πρόγραμμα..
- ποιο πρόγραμμα ?
- μην νομίζεις ότι θα μάθεις ποτέ το πρόγραμμα γιατί συνεχώς αλλάζει
σαν την γκρι ξεχαρβαλωμένη κιλότα τής κυρά Κατίνας..
θυμάσαι αυτής τής γιαγιάς που άπλωνε απέναντί σου κάτι βράκες
σαν την Πελοπόννησο χωρίς το μεσαίο πόδι ,
στην αρχή ήταν άσπρες με τον καιρό κιτρίνιζαν
και μετά ήταν συνεχώς σε μία σχεδόν γκρι απόχρωση
μέχρι που αποκτούσαν τρυπούλες οι οποίες άνοιγαν άνοιγαν έως ότου να
εξαφανιστεί εντελώς η βράκα μαζί με την κυρία Κατίνα ,
- και πού πήγαν ?
- αυτό είναι το πρόγραμμα... να μην ξέρεις ....
βγες τώρα από το καβούκι σου και μην ρωτάς....
- σε καλό δρόμο είσαι δυναμώνεις...
μπορεί και να μην ξαναπεράσεις από το δωμάτιο
από εσένα εξαρτάται...