Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2009

Πράσινο μαμούνι κόκκινα ακρογιάλια

Εικόνα
     Έφτιαξα κόκκινα έραψα κίτρινα πήρα μοβ σε άσπρο  και θυμήθηκα....  όταν άρχιζε να χαράζει με έζωσαν τα όνειρά μου κι όμως έμεινα να αγναντεύω εκείνη την ανατολή στο μικρό λιμάνι καθώς στεκόμουν και κοιτούσα αποσβολωμένος τον ορίζοντα περιμένοντας τον ήλιο να βγει Επανέλαβες μια φράση και έστρεψες προφίλ το πρόσωπο είχες βάλει πλώρη στο απέναντι σπιτάκι με τα γαλάζια κάγκελα έχτιζες τους νοητούς τοίχους του μέλλοντός σου και όταν ο ολόγιομος ήλιος έβαφε κόκκινη την θάλασσα ένα πράσινο μαμούνι περπατούσε αμέριμνο πάνω στην πολύχρωμη σου φούστα   πήγες να το σκοτώσεις μα δεν σ άφησα  και ενώ νόμιζα ότι κοιτόυσες το σπιτάκι  εσύ κοιτούσες εμένα που νόμιζα ότι είχα παγώσει την στιγμή στον χρόνο αλλά αυτή είχε ήδη περάσει χωρίς προειδοποίηση και εγώ έστεινα καρτέρι στις σκέψεις μου και δεν ήμουν κάν στο λιμάνι αλλά στο δωμάτιό μου ένα άθλιο απόγευμα που μύριζε ιδρώτα και κούραση απο την κραιπάλη της ημέρας παγιδεύοντας την θύμηση μου στην τέλ

Φώς

Εικόνα
Photography Elias Yian Πώς να σου αντισταθεί το φως αφού είσαι φτιαγμένη απ αυτό ακόμη και η σκιά σου είναι φωτεινή την παρακολούθησα πολλές φορές ανάμεσα σε χαλάσματα , παλιά κάστρα , και ερειπωμένες εκκλησίες όταν στεκόσουν εκεί , κόντρα στον ήλιο , έλαμπες  όπου και να σε έβαζα έλαμπες ακόμη και σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία χρυσάφι ατόφιο , ακατέργαστο , που δέν ξέρει την αξία του έψαχνα να το βρω κάποτε στα βουνά εκεί όπου μεγάλωσα το ήθος μου  το κοιτούσα αλλά δεν με διαπερνούσε ώσπου το έφερε η θάλασσα σ εκείνο το νησί σαν αεράκι ανάλαφρο και λίγο πριν τη δύση Aύρες και οσμές στο σκονισμένο δρομάκι πίσω απ τα αρμυρίκια όπου έμενα κάθε καλοκαίρι αναζητώντας το φως Ήταν σαν να ήρθες από παντού όταν σε κοίταξα και πέρασες ήταν σαν να πήγαινες και στην ανατολή και στην δύση ταυτόχρονα απέραντος πόνος με διαπέρασε  πονάει η επιθυμία τα βήματά μου με οδήγησαν κοντά σου μέθυσα  και έκλαψα τόσο , όσο δεν είχα κλάψει ποτέ έως τώρα. Πά

Τα πόδια μου

Εικόνα
Τι κοιτούν άραγε τα πόδια μου ; Σκυφτά κάνουν παρέα στους δρόμους και τα πατώματα , στην σκόνη και στην κλειστή αγκαλιά των παπουτσιών , στον ιδρώτα της μοίρας μου και στην μοναξιά της απομόνωσης της ταλαιπωρημένης κάλτσας που αναδύει την μυρωδιά της κούρασης και της κραιπάλης της ημέρας. Τι βλέπουν άραγε τα πόδια μου όταν το μυαλό μου είναι σε τόπους μακρινούς όταν η γλώσσα μου αλαλάζει προσπαθώντας να φέρει το εγώ στην επιφάνεια ,τι νοιώθουν άραγε τα πόδια μου όταν βλέπω το μικρό σου πέλμα με τα άβαφτα νύχια σου να ανεβαίνει στο μετάξι του μυαλού μου φτιάχνοντας σπείρες ζωής μες το ημίφως του μικρού μου δωματίου , αναζητώντας επιθυμίες και όνειρα που σβήνουν τα χαράματα κάτω από το βάρος την χαρά την λύπη νέας μέρας που έχει φύγει ήδη αν δεν της δώσεις σημασία. Οι γωνίες του δωματίου με κοιτάζουν περίεργα Μια γάτα απ έξω νιαουρίζει  Κάποιοι ήχοι του δρόμου περνούν απ τις χαραμάδες Θα κλείσω το παράθυρο Θέλω ησυχία Αύριο θα φτιάξω τα πρώτα μου γυαλιά Απέκτησα π

Ο Θανατός του η Ζωή μας '' Καλό Πάσχα ''

Εικόνα
O Θάνατός του, η ζωή μας, και πάνω απ όλα τα έθιμα μας... όλα είς το όνομα τού πατρός

Το Δωμάτιο

Εικόνα
Κάποτε ονειρεύτηκες ότι σε στροβίλιζαν άγνωστες δυνάμεις στον κενό χώρο ενός σκοτεινού δωματίου. Με τα χέρια σου ανοικτά περιστρεφόσουν στην δύνη ενός περίεργου φωτός καμωμένου από χρυσάφι και ασήμι με λίγα ψήγματα κυανού στις άκρες. Ήσουν ένα ανήμπορο πλάσμα σε μία κατάσταση απόγνωσης , είχες χάσει εντελώς τον έλεγχο τού σώματός σου και ήξερες ότι από αυτό το δωμάτιο είχες ξαναπεράσει και θα ξαναπερνούσες. Μέχρι τώρα πετούσες στο όνειρό σου όπου ήθελες , τώρα σε πετούσαν όπου ήθελαν. Δεν θα ξαναπεράσω από αυτό το δωμάτιο , - ξέρεις πόσα δωμάτια στην έχουν στημένη φίλε ,λέει ο Ιβάν ο Τρομερός μέσα από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη αφίσα κοιτώντας με πλάγιο βλέμμα, - άσε τα δωμάτια να κάνουν την δουλειά τους και προχώρα όλα είναι στο πρόγραμμα.. - ποιο πρόγραμμα ? - μην νομίζεις ότι θα μάθεις ποτέ το πρόγραμμα γιατί συνεχώς αλλάζει σαν την γκρι ξεχαρβαλωμένη κιλότα τής κυρά Κατίνας.. θυμάσαι αυτής τής γιαγιάς που άπλωνε απέναντί σου κάτι βράκες σαν την Πελοπόννησο