Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2009

Πάνω στη γή και κάτω απο τα σύννεφα

Εικόνα
«Αγέλαστος Πέτρα»… Η Ελευσίνα είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη 20 χλμ. Δυτικά της Αθήνας. Με την πόλη αυτή δέθηκε από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια ο αγαπημένος μύθος των Αρχαίων, όπου κάθισε αγέλαστη, η Θεά Δήμητρα, συντετριμμένη από την εξαφάνιση της κόρης της, Περσεφώνης. Εδώ πρωτοκαλλιεργήθηκαν τα Θεία δώρα, τα Δημητριακά, εδώ αναπτύχθηκαν οι μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ελλάδος με καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή και το Ιερό. Κινηματογραφούμε γι’ αυτή την πόλη επί μια δεκαετία από τη μεριά του προσκυνητή, ανακαλύπτοντας κτερίσματα από το αρχαίο πρόσωπο εντοιχισμένα στην σύγχρονη ζωή. Η Ελευσίνα είναι δυτικά, σημείο και όριο για να δει κανείς τον κόσμο γύρω του όσο και τον εαυτό του. Η Περιουσία Της Μνήμης «Η μόνη μας περιουσία είναι η μνήμη. Η Ελευσίνα είναι ένα αυτούσιο κομμάτι της Ελλάδος. Ισως πιο κακοποιημένο. Είναι η Ελλάδα στην οποία γυρίσαμε την πλάτη μας. Γι’ αυτό ένοιωσα ότι, ως άνθρωπος και ως πολίτης αυτής της χώρας, οφείλω ένα πολύ μεγάλο συγνώμη» Φίλιππος

Υπάρχει Εαυτός ;

Εικόνα
Υπάρχει Εαυτός ? η είμαστε όλοι οι άλλοι

Πόλεις χωρίς επιστροφή

Εικόνα
Για δες τώρα είναι εύκολο να αναπνέεις σωστά ; Έκοψαν τα δέντρα έκαψαν τον ήλιο σε πλήρωσαν με ασφάλεια και σε τέσσερις τοίχους. Πήρες αμάξι για να κάνεις βόλτες σε καμμένα όνειρα χαλασμένου οδοστρώματος και λακκούβες , βρίζεις τον συνάνθρωπό σου επειδή αγνοεί την ύπαρξή σου και εσύ την δικιά του. Κτίζουν κτίζει κτίζεις κτίζω. Πεζοδρόμια χωρίς πεζόδρομους χωρίς δέντρα παράθυρα χωρίς ανάσα έτσι να είμαστε όλοι κοντά και χώρια συκοφαντώντας στα κρυφά για τον διπλανό μας ακόμη και για τον φίλο μας. Η άλωση ενός τόπου από τούς ανθρώπους τα αυτοκίνητα τους στύλους τις κεραίες την άγνοια και την μιζέρια της συνήθειας η οποία μεταφέρεται παντού από ανδρείκελα που νομίζουν ότι ζουν, περιφέροντας την κατακερματισμένη ύπαρξή τους νοιώθοντας ότι είναι σημαντικοί. Τέσσερις τοίχοι , τέσσερις ρόδες , κλουβιά χωρίς επιστροφή Τι ωραίο τοπίο ! κοίτα τα δέντρα πως τα φωτίζει ο απογευματινός ήλιος η θάλασσα χρυσίζει στο διάβα του ήλιου η βουνοκορφή αγέρωχη σηματοδοτεί το άπιασ

Μικρός καιρός σαν Διακοπές

Εικόνα
Το λινό καλοκαίρι του Ελύτη άφησε λίγο χώρο πριν το συνετό φθινόπωρο για να πάμε διακοπές. Ένα δάκρυ  τρέχει  και άντε να το πιάσεις , πόσο να χωρέσει μέσα στην καρδιά σου  διέκοψες την σήψη και ήρθες στα νερά σου βράχοι στέρφοι γίναν'  κύματα πελάγους φύσηξε μαΐστρος σ' έφερε κοντά τους. Ο ήλιος και η γουστέρα πέρασαν απ την ξερολιθιά άφησαν το μικρό μονοπάτι μόνο να σε περιμένει τα χόρτα ξεράθηκαν και το φασκόμηλο με το θυμάρι άνθισαν στον βράχο. Ξεχύσου ολόγυρα και κοίτα αυτό το δάκρυ που πέφτει αυτό το σύννεφο που πέρασε αυτή η ακρογιαλιά που σε μάγεψε αυτό το γέλιο που σε συνεπήρε αυτό το αεράκι που σου δρόσισε το κορμί πάνω απ' το φανελάκι αυτό το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις καθώς ισορροπεί ς στα βράχια και από κάτω η θάλασσα οι σκέψεις και οι μυρωδιές. Είναι οι διακοπές μας ... μικρός καιρός

Ζεστές μέρες στην πόλη

Εικόνα
H μέρα μέθυσε από την ζέστη του Ιουνίου η νύχτα βαριά και ασκέπαστη ξετυλίγεται προς τ άστρα, υποψία δροσερού αέρα απ το παράθυρο εξ ανατολής , καταστέλλεται από θερμόαιμα τσιμέντα που τα πατώ με γυμνές πατούσες. Οι παντόφλες μου πλέουν μόνες τους στο δωμάτιο το καρπούζι κολοκύθι μάπα η ντομάτα αγγούρι πράσινο το πεπρωμένον φαγωθεί αδύνατον η αισχρότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ταραχή που ενοχλεί τούς αμύητους Τα σκυλιά ουρλιάζουν με την υποψία άσπρης γατούλας που πέρασε. Το φεγγάρι θα βγει σε λίγο το καθυστερούν οι κολόνες με τα καλώδια και οι κεραίες στα βουνά και εμείς οι υπέροχες ψυχούλες το βλέπουμε να ξεγλιστρά πάνω από τα κουτάκια των τσιμεντένιων καβουκιών μας . Θα μας τσακίσει  η άγνοια.

Το Σπιτάκι στην Αστυπάλαια

Εικόνα
Μία λέξη κύκλωσε την ώρα μια ευχή στήριξε την σιωπή ένα ταξίδι με συνεπήρε στο συναίσθημα ... ήταν οι αγαπημένες στιγμές που διαρκούσαν στην θύμηση μου... μια ακτίνα που μπήκε κρυφά απ το παράθυρο εκείνο το πρωί και έπλεε σε ένα ανεξήγητο ρυθμό  πάνω στο ξεθωριασμένο κεραμιδί τσιμέντο στο σπιτάκι πάνω απ την θάλασσα με την αυλίτσα να κοιτάζει τα όνειρά μας  και τον αγέρα να τα ταξιδεύει στο αρχιπέλαγος του χρόνου που είχα παγώσει στην μνήμη μου. Και όταν έκλειναν τα παλιά ξύλινα πατζούρια που ήταν χιλιοβαμένα σε διάφορους τόνους, γαλάζιου, μπλε και πράσινου, τότε περνούσαν απ όλες τις χαραμάδες,οσμές ,φωνές, που το βράδυ έσβηναν κάτω από τον δυνατό άνεμο που σμίλευε τον χρόνο και άλλαζε τον τόπο με έναν ήχο μακρόσυρτο ,αρχέτυπο, τότε ανάβαμε το κεράκι πάνω στο τραπέζι της κουζίνας με το παλιό τραπεζομάντιλο να δεσπόζει στον χώρο. Ο σοβάς  κρέμεται απ το ταβάνι και ο τοίχος ακουμπάει το σιδερένιο κρεβάτι. Πίσω απ το ψυγείο δεν κοίταξα ποτέ.... αλλά είδα μέσα του ,ότα

Νύχτα

Εικόνα
Φτάνοντας στο νήμα του ορίζοντα ,  παραδίδεται στο αρχιπέλαγος   της αέναης επιθυμίας   η μοναξιά φουντώνει στα στήθη του το σκοτάδι υπερχείλισε την νύχτα   κάνοντάς τον να μην μπορεί να πάρει ανάσα   ατέλειωτη νύχτα   πυκνό έρεβος που λαχταρά την πρώτη αχτίδα φωτός   αίσθηση μοναξιάς τρύπωσε βαθιά μέσα του   βλέπει όνειρο   μια θάλασσα με υποψία βραχονησίδων στο βάθος   κοιτάζει  τον αγαπημένο του ορίζοντα   αυτή την τέλεια γραμμή που τιθασεύει το μάτι και ταξιδεύει τον νου   αυτό που έψαχνε πάντα το είχε μπροστά του....   κάτι συμβαίνει... προσπαθεί να δει πέρα απ αυτόν   δεν τον ενδιαφέρει πλέον η γραμμή  

Πράσινο μαμούνι κόκκινα ακρογιάλια

Εικόνα
     Έφτιαξα κόκκινα έραψα κίτρινα πήρα μοβ σε άσπρο  και θυμήθηκα....  όταν άρχιζε να χαράζει με έζωσαν τα όνειρά μου κι όμως έμεινα να αγναντεύω εκείνη την ανατολή στο μικρό λιμάνι καθώς στεκόμουν και κοιτούσα αποσβολωμένος τον ορίζοντα περιμένοντας τον ήλιο να βγει Επανέλαβες μια φράση και έστρεψες προφίλ το πρόσωπο είχες βάλει πλώρη στο απέναντι σπιτάκι με τα γαλάζια κάγκελα έχτιζες τους νοητούς τοίχους του μέλλοντός σου και όταν ο ολόγιομος ήλιος έβαφε κόκκινη την θάλασσα ένα πράσινο μαμούνι περπατούσε αμέριμνο πάνω στην πολύχρωμη σου φούστα   πήγες να το σκοτώσεις μα δεν σ άφησα  και ενώ νόμιζα ότι κοιτόυσες το σπιτάκι  εσύ κοιτούσες εμένα που νόμιζα ότι είχα παγώσει την στιγμή στον χρόνο αλλά αυτή είχε ήδη περάσει χωρίς προειδοποίηση και εγώ έστεινα καρτέρι στις σκέψεις μου και δεν ήμουν κάν στο λιμάνι αλλά στο δωμάτιό μου ένα άθλιο απόγευμα που μύριζε ιδρώτα και κούραση απο την κραιπάλη της ημέρας παγιδεύοντας την θύμηση μου στην τέλ

Φώς

Εικόνα
Photography Elias Yian Πώς να σου αντισταθεί το φως αφού είσαι φτιαγμένη απ αυτό ακόμη και η σκιά σου είναι φωτεινή την παρακολούθησα πολλές φορές ανάμεσα σε χαλάσματα , παλιά κάστρα , και ερειπωμένες εκκλησίες όταν στεκόσουν εκεί , κόντρα στον ήλιο , έλαμπες  όπου και να σε έβαζα έλαμπες ακόμη και σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία χρυσάφι ατόφιο , ακατέργαστο , που δέν ξέρει την αξία του έψαχνα να το βρω κάποτε στα βουνά εκεί όπου μεγάλωσα το ήθος μου  το κοιτούσα αλλά δεν με διαπερνούσε ώσπου το έφερε η θάλασσα σ εκείνο το νησί σαν αεράκι ανάλαφρο και λίγο πριν τη δύση Aύρες και οσμές στο σκονισμένο δρομάκι πίσω απ τα αρμυρίκια όπου έμενα κάθε καλοκαίρι αναζητώντας το φως Ήταν σαν να ήρθες από παντού όταν σε κοίταξα και πέρασες ήταν σαν να πήγαινες και στην ανατολή και στην δύση ταυτόχρονα απέραντος πόνος με διαπέρασε  πονάει η επιθυμία τα βήματά μου με οδήγησαν κοντά σου μέθυσα  και έκλαψα τόσο , όσο δεν είχα κλάψει ποτέ έως τώρα. Πά

Τα πόδια μου

Εικόνα
Τι κοιτούν άραγε τα πόδια μου ; Σκυφτά κάνουν παρέα στους δρόμους και τα πατώματα , στην σκόνη και στην κλειστή αγκαλιά των παπουτσιών , στον ιδρώτα της μοίρας μου και στην μοναξιά της απομόνωσης της ταλαιπωρημένης κάλτσας που αναδύει την μυρωδιά της κούρασης και της κραιπάλης της ημέρας. Τι βλέπουν άραγε τα πόδια μου όταν το μυαλό μου είναι σε τόπους μακρινούς όταν η γλώσσα μου αλαλάζει προσπαθώντας να φέρει το εγώ στην επιφάνεια ,τι νοιώθουν άραγε τα πόδια μου όταν βλέπω το μικρό σου πέλμα με τα άβαφτα νύχια σου να ανεβαίνει στο μετάξι του μυαλού μου φτιάχνοντας σπείρες ζωής μες το ημίφως του μικρού μου δωματίου , αναζητώντας επιθυμίες και όνειρα που σβήνουν τα χαράματα κάτω από το βάρος την χαρά την λύπη νέας μέρας που έχει φύγει ήδη αν δεν της δώσεις σημασία. Οι γωνίες του δωματίου με κοιτάζουν περίεργα Μια γάτα απ έξω νιαουρίζει  Κάποιοι ήχοι του δρόμου περνούν απ τις χαραμάδες Θα κλείσω το παράθυρο Θέλω ησυχία Αύριο θα φτιάξω τα πρώτα μου γυαλιά Απέκτησα π

Ο Θανατός του η Ζωή μας '' Καλό Πάσχα ''

Εικόνα
O Θάνατός του, η ζωή μας, και πάνω απ όλα τα έθιμα μας... όλα είς το όνομα τού πατρός

Το Δωμάτιο

Εικόνα
Κάποτε ονειρεύτηκες ότι σε στροβίλιζαν άγνωστες δυνάμεις στον κενό χώρο ενός σκοτεινού δωματίου. Με τα χέρια σου ανοικτά περιστρεφόσουν στην δύνη ενός περίεργου φωτός καμωμένου από χρυσάφι και ασήμι με λίγα ψήγματα κυανού στις άκρες. Ήσουν ένα ανήμπορο πλάσμα σε μία κατάσταση απόγνωσης , είχες χάσει εντελώς τον έλεγχο τού σώματός σου και ήξερες ότι από αυτό το δωμάτιο είχες ξαναπεράσει και θα ξαναπερνούσες. Μέχρι τώρα πετούσες στο όνειρό σου όπου ήθελες , τώρα σε πετούσαν όπου ήθελαν. Δεν θα ξαναπεράσω από αυτό το δωμάτιο , - ξέρεις πόσα δωμάτια στην έχουν στημένη φίλε ,λέει ο Ιβάν ο Τρομερός μέσα από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη αφίσα κοιτώντας με πλάγιο βλέμμα, - άσε τα δωμάτια να κάνουν την δουλειά τους και προχώρα όλα είναι στο πρόγραμμα.. - ποιο πρόγραμμα ? - μην νομίζεις ότι θα μάθεις ποτέ το πρόγραμμα γιατί συνεχώς αλλάζει σαν την γκρι ξεχαρβαλωμένη κιλότα τής κυρά Κατίνας.. θυμάσαι αυτής τής γιαγιάς που άπλωνε απέναντί σου κάτι βράκες σαν την Πελοπόννησο

Το Εγώ

Εικόνα
                                              Αδιαπέραστα όστρακα υπό την μορφή λέξεων εκθέτουν το περίβλημά τους σε απρόσμενα συναισθήματα αγκαλιάζοντας τον πόθο σπαρμένο μέσα στον κόλπο της ζωής ξεχνιούνται στο όνειρο και κρύβονται σε σκουριασμένα πατήματα ανακατεμένων νεροσυρμών που εκτοξεύουν λυσσαλέους πίδακες  στοχεύοντας μια υπερχείλιση , για να σηματοδοτήσουν την υπαρξή τους , νομίζοντας ότι αυτό που πέρασε ήταν ζωή. Μετά την έκθεση και την προβολή του Εγώ , όλα είναι διαφορετικά ,ένα παράθυρο στο αριστερό μου μάτι και ένα άλο 3 τρία μέτρα ποιό κάτω από το δεξί μου αυτί ...20.41 η ώρα σε αυτό το σπίτι , Κυριακή.